Έλεος!... Ύστατη υποχρέωσή μας λοιπόν για όλ' αυτά αλλά και για τόσα άλλα, είναι η άμυνα κι η αντίσταση. Και για λογαριασμό της πατρίδας μας, και για τον εαυτό μας αλλά και για την ίδια τη Ζωή (ότι έχει απομείνει απ' αυτή και τη θυμίζει)... Δε συνεχίζω άλλο γιατί πρέπει να γράψω πολλά και δεν έχω την αντίστοιχη διάθεση, παραθέτω όμως ένα απόσπασμα ενός απ' τους πιο σημαντικούς φιλόσοφους όλων των εποχών!... Το κείμενο γράφτηκε πριν από ένα αιώνα περίπου αλλά, δυστυχώς, είναι ακόμα επίκαιρο και θα παραμείνει και στους επόμενους αιώνες! Δε γράφω τ' όνομά του (είμαι πολύ μικρός κι ασήμαντος για να το κάνω), έτσι κι αλλιώς, είναι ολοφάνερο για ποιον γίνεται λόγος...
ΚΑΘΑΡΣΙΣ
Βέβαια! Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ (σημείωση: μάλλινο ύφασμα) - παφ, παφ, παφ, παφ - «έχετε λίγη σκόνη» να ειπώ, «κύριε Άλφα».
Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα 'χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: «Αχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα...».
Έπρεπε, πίσω απ' τα γυαλιά του Γάμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την χάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχτώ όπως σε μανδύα ιππότη ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν' αρθρώσω: «Δούλος σας, κύριέ μου».
Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία... Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα μάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Θα κέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων...
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω! Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου! Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω!
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου