ΑΓΩΝΙΑ

Όλες οι τεράστιες βιομηχανίες συμφερόντων της γης, κάθε τόσο σκορπούν τον πανικό... ένα πανικό που εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως: Πότε με όπλα (επιστρατεύεται πλέον κι η τεχνολογία για να ρίξει τις σφαίρες της που στην εποχή μας δεν είναι μόνο σφαίρες) και πότε με ασθένειες αλλά και με φάρμακα κι εμβόλια ακόμα. Η Ζωή δείχνει το ανελέητο πρόσωπό της και τα όνειρα εγκαταλείπουν εσπευσμένα τον πλανήτη αναζητώντας εναγώνια μια νέα οικουμένη να υπάρξουν...

Πρόκειται για μια θανάσιμη δίνη
που μόνο παίρνει, ποτέ δε δίνει.

Μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα αυτής της δίνης, οι λαοί των διαφόρων χωρών, ωθούμενοι απ' τις - "πρόθυμες" να εξυπηρετήσουν τα μεγάλα συμφέροντα - κυβερνήσεις τους, αφήνονται και παρασύρονται. Μικρή κι αδύναμη η χώρα μου, προβάλλει ακριβώς το ίδιο έργο. Αν και είναι εντελώς αδόκιμο να μιλάμε για κράτος και χώρα όταν γίνεται λόγος για την Ελλάδα η οποία εντυπωσιάζει αρνητικά με την έλλειψη συγκρότησης και δομών. Εδώ, όλες οι επάλξεις, όλοι οι πυλώνες έχουν καταρρεύσει (υγεία, παιδεία, δικαιοσύνη κ.α.). Οι πολιτικοί της αρχηγοί, ανίκανοι, ριψάσπιδες κι αργυρώνητοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αφοδεύουν πάνω στα μνήματα των πεσόντων (οι ήρωες το γνωρίζουν αυτό και, αηδιασμένοι, θέλουν να μετακινηθούν μαζί με τους τάφους τους). Οι στομωμένες πολεμίστρες δείχνουν από τώρα τις αλυσίδες που σύντομα θα μας περάσουν. Ένας ολόκληρος λαός, ένα μωρός λαός, με οδηγό τη χαμέρπεια, κι έχοντας απωλέσει μνήμη και συνείδηση, αποδεικνύεται "άξιος" όλων των κακών που του συμβαίνουν... Λίγοι είναι αυτοί που αγωνίζονται. Λίγοι; Ελάχιστοι; Δεν ξέρω (όπως δεν ξέρω και τι μπορεί να σωθεί μετά από μια λεηλασία κι ένα κατακλυσμό). Δίπλα σ' αυτούς, αλλά ταυτόχρονα και μακριά τους, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, οι "μοναχικοί ήρωες των σπηλαίων", οι ανυπόταχτοι αλλά δειλοί που, με το πρόσχημα ότι γράφουν, πιστεύουν ότι θέτουν εαυτόν εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος...

Κι η εξέλιξη αυτής της δίνης; Τι θα συμβεί τελικά στην ανθρωπότητα; Δυστυχώς, δεν είμαι ούτε προφήτης, ούτε μελλοντολόγος, παρά μόνο ένας ακραιφνής απαισιόδοξος. Οπότε, δε μπορώ ν' απαντήσω ούτε για τον υπόλοιπο κόσμο, ούτε για την Ελλάδα. Για την πατρίδα μου, πάντως, καταθέτω αυτό: Όσο μπορεί, εξακολουθεί κι αντιστέκεται... θα 'λεγε κανείς, (μόνο) με τ' όνομα και την ιστορία της... Για πόσο, όμως, ακόμα... Για πόσο, αλήθεια... Στην επόμενη κιόλας στροφή μάς περιμένει αμείλικτη η μοίρα με ότι επώδυνο μας επιφυλάσσει...

Μέχρι τότε... αγωνία...