Παιδιόθεν, βρίσκομαι σε μια συνεχή διαμάχη με την ΕΠΑΡΑΤΗ ΔΕΞΙΑ! Όταν γεννήθηκα, μετά από ένα χρόνο πολιτικής αστάθειας (1967), ήρθε στη χώρα μας η Μαύρη Δεξιά. Ήταν η πρώτη της εκδοχή που γνώρισα και ΠΡΟΦΑΝΩΣ η χειρότερη! Όταν έπεσε αυτό το μόρφωμα (1974), ήρθε η σειρά της Γαλάζιας Δεξιάς. Μιλάμε για Κυβέρνηση με πέταλα... με φρύδια (οι παλιότεροι καταλαβαίνουν τι εννοώ). Αργότερα, ναι, γιατί όχι, μπήκε στο κόλπο κι η Πράσινη Δεξιά (1981). Η Ελληνική Ιστορία βρέθηκε τότε στη δυσάρεστη θέση να καταγράψει τον Πρωθυπουργό εκείνης της εποχής (αλίμονο, δεν τον ξεχνάμε) ως ένα απ' τους μεγαλύτερους δημαγωγούς όλων των εποχών! Τα χρόνια πέρασαν (δυστυχώς, αυτός είναι ο προορισμός τους) και μετά από αρκετές εναλλαγές στην εξουσία χρωμάτων της Δεξιάς που προαναφέρθηκαν, ήρθε η χρονιά (2015) όπου έλαβε Κυβερνητικό Θώκο και το έκτρωμα της Ροζ Δεξιάς, ένας σαθρός πολιτικός σχηματισμός που μας διέψευσε και μας ταπείνωσε! Σήμερα βρισκόμαστε και πάλι στα δίχτυα της Γαλάζιας Δεξιάς, ζώντας μια καθημερινότητα φριχτή που δε διαφέρει σε τίποτα από διαβίωση σε ναρκοπέδιο! Αλήθεια, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για το επόμενο βήμα του;...
Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσα χρόνια μου μένουν να ζήσω αλλά, όσο ακόμα θα επιβαρύνω τη γη με το «μικρό» εμβαδόν που καταλαμβάνω, έχω την πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να δω άλλη παράταξη να διαχειρίζεται τις τύχες αυτής της δύσμοιρης χώρας πέρα απ' τη Δεξιά (όποιο χρώμα κι αν έχει)...
Μια Ζωή Δεξιά, λοιπόν! Τι ευτυχία!...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου