Ο Γιώργος Κονιτόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Γιος του φημισμένου βιολιτζή, απ' τον Κινίδαρο της Νάξου, του Μιχάλη Κονιτόπουλου και της Μαρίας Φυρογένη απ' την Κεραμωτή.
Σε ηλικία 6 - 7 χρονών πήρε τα πρώτα του μαθήματα στο βιολί απ' τον πατέρα του. Ο πόλεμος του '40 κι η κατοχή βρήκε την οικογένεια του Μιχάλη Κονιτόπουλου στον Κινίδαρο.
Το επαγγελματικό του ξεκίνημα έγινε ενώ ήταν μαθητής γυμνασίου, με τον φόβο του πατέρα του, αλλά κυρίως το φόβο του αυταρχικού σχολείου της εποχής εκείνης. Κάτω λοιπόν στου Μαρμαρά, σε Κουλουριώτες ψαράδες, πού 'χαν αραγμένες τις ανεμότρατές τους, λόγω της χειμωνιάτικης κακοκαιρίας, έπαιξε για πρώτη φορά «δημόσια» βιολί (με λαουτιέρη τον Πέπο) και κέρδισε τα πρώτα χειροκροτήματα, τις πρώτες καρδιές και τα πρώτα του χρήματα. Ήτανε μόλις 16 χρονών.
Το 1958, βρίσκει στην Αθήνα, την Ειρήνη την αδελφή του, τραγουδίστρια στο Σίμωνα Καρρά. Στη συνέχεια, ο Γιώργος (βιολί), ο θείος του Μήτσος Φυρογένης (λαούτο) κι η Ειρήνη (τραγούδι), δίνουν με επιτυχία εξετάσεις, σαν κομπανία, στο Ε. Ι. Ρ. σε επιτροπή, με πρόεδρο τον Σίμωνα Καρρά. Η επιτυχία τους αυτή στην Ελληνική Ραδιοφωνία, ήτανε η αρχή μιας ταύτισης: Γιώργος κι Ειρήνη Κονιτοπούλου - Κυκλαδίτικο τραγούδι.
Το 1960 κυκλοφορεί δύο μικρούς δίσκους 45 στροφών με δύο παραδοσιακά τραγούδια και δύο δημιουργίες δικές του. Το 1963 παντρεύεται τη χωριανή του Κατερίνα Κουνάδη. Αποκτά δυο παιδιά, το Μιχάλη και τη Νάσια.
Όλη η Ελλάδα σιγά - σιγά συνδέει το νησιώτικο τραγούδι με τ' όνομά του. Ο ίδιος γράφει, συνθέτει, εκτελεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Δυστυχώς, στις 18 Ιούνη 1991, "έφυγε" για να συνεχίσει το τραγούδι του μαζί με το βιολί του, σ' άλλους κόσμους.
Ο Γιώργος Κονιτόπουλος έγραψε ιστορία στο λαϊκό μας πολιτισμό. Η κληρονομιά που μας άφησε είναι 500 και πλέον τραγούδια (70 περίπου παραδοσιακά) και τα υπόλοιπα συνθέσεις, δημιουργίες δικές του. Σε μας άφησε το έργο του το αθάνατο, και στους νεότερους Κονιτοπουλαίους βαριά κληρονομιά.
Σε ηλικία 6 - 7 χρονών πήρε τα πρώτα του μαθήματα στο βιολί απ' τον πατέρα του. Ο πόλεμος του '40 κι η κατοχή βρήκε την οικογένεια του Μιχάλη Κονιτόπουλου στον Κινίδαρο.
Το επαγγελματικό του ξεκίνημα έγινε ενώ ήταν μαθητής γυμνασίου, με τον φόβο του πατέρα του, αλλά κυρίως το φόβο του αυταρχικού σχολείου της εποχής εκείνης. Κάτω λοιπόν στου Μαρμαρά, σε Κουλουριώτες ψαράδες, πού 'χαν αραγμένες τις ανεμότρατές τους, λόγω της χειμωνιάτικης κακοκαιρίας, έπαιξε για πρώτη φορά «δημόσια» βιολί (με λαουτιέρη τον Πέπο) και κέρδισε τα πρώτα χειροκροτήματα, τις πρώτες καρδιές και τα πρώτα του χρήματα. Ήτανε μόλις 16 χρονών.
Το 1958, βρίσκει στην Αθήνα, την Ειρήνη την αδελφή του, τραγουδίστρια στο Σίμωνα Καρρά. Στη συνέχεια, ο Γιώργος (βιολί), ο θείος του Μήτσος Φυρογένης (λαούτο) κι η Ειρήνη (τραγούδι), δίνουν με επιτυχία εξετάσεις, σαν κομπανία, στο Ε. Ι. Ρ. σε επιτροπή, με πρόεδρο τον Σίμωνα Καρρά. Η επιτυχία τους αυτή στην Ελληνική Ραδιοφωνία, ήτανε η αρχή μιας ταύτισης: Γιώργος κι Ειρήνη Κονιτοπούλου - Κυκλαδίτικο τραγούδι.
Το 1960 κυκλοφορεί δύο μικρούς δίσκους 45 στροφών με δύο παραδοσιακά τραγούδια και δύο δημιουργίες δικές του. Το 1963 παντρεύεται τη χωριανή του Κατερίνα Κουνάδη. Αποκτά δυο παιδιά, το Μιχάλη και τη Νάσια.
Όλη η Ελλάδα σιγά - σιγά συνδέει το νησιώτικο τραγούδι με τ' όνομά του. Ο ίδιος γράφει, συνθέτει, εκτελεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Δυστυχώς, στις 18 Ιούνη 1991, "έφυγε" για να συνεχίσει το τραγούδι του μαζί με το βιολί του, σ' άλλους κόσμους.
Ο Γιώργος Κονιτόπουλος έγραψε ιστορία στο λαϊκό μας πολιτισμό. Η κληρονομιά που μας άφησε είναι 500 και πλέον τραγούδια (70 περίπου παραδοσιακά) και τα υπόλοιπα συνθέσεις, δημιουργίες δικές του. Σε μας άφησε το έργο του το αθάνατο, και στους νεότερους Κονιτοπουλαίους βαριά κληρονομιά.
Πηγή topoikaitropoi.gr
Σχόλιο Ιστοσελίδας
Η «Φυγή» του - πέρα απ' τον πόνο της φυσικής απώλειας - σηματοδότησε την αρχή του τέλους της παραδοσιακής μουσικής στη χώρα μας... Ήταν Σύμβολο! Και τα Σύμβολα είναι άκρως απαραίτητα! Χρειάζονται για να προσανατολίζονται θετικά οι λαοί των χωρών! Με τη βιολογική απομάκρυνση των Συμβόλων βρίσκουν πρόσφορο έδαφος εκφυλιστικά φαινόμενα κάθε μορφής (Φασισμός κ.α.)...
Σχόλιο Ιστοσελίδας
Η «Φυγή» του - πέρα απ' τον πόνο της φυσικής απώλειας - σηματοδότησε την αρχή του τέλους της παραδοσιακής μουσικής στη χώρα μας... Ήταν Σύμβολο! Και τα Σύμβολα είναι άκρως απαραίτητα! Χρειάζονται για να προσανατολίζονται θετικά οι λαοί των χωρών! Με τη βιολογική απομάκρυνση των Συμβόλων βρίσκουν πρόσφορο έδαφος εκφυλιστικά φαινόμενα κάθε μορφής (Φασισμός κ.α.)...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου